O RASIE | About breed - Giant Schnauzer

ENGLISH VERSION

Charakterystyka Sznaucera Olbrzyma

Sznaucer olbrzym wyhodowany został z dużych ostrych psów wiejskich, które używane były do pilnowania obejścia stad i furmanek. Ludność pasterska bardzo je ceniła, gdyż były opanowanymi, spokojnymi, lecz gdy zaszła potrzeba, ostrymi strażnikami domu, podwórza i stad. Były to psy mocne, o grubej twardej sierści, najczęściej czarno umaszczone. Obecnie sznaucer olbrzym występuje w umaszczeniu czarnym i pieprz z solą. Jest to pies typowo obrończy. Mimo swych predyspozycji powinien być opanowany spokojny i łączyć w sobie twardość z dobrodusznością w stosunku do ludzi oraz zwierząt. Olbrzym o prawidłowej psychice, dobrze ułożony jest zupełnie bezpieczny dla otoczenia, atakuje tylko w razie potrzeby lub na rozkaz przewodnika. Przywiązuje się bardzo do wszystkich domowników, lecz woli mieć jednego „pana”, któremu jest bezgranicznie oddany i podporządkowany. Nie zależy to od tego, kto daje mu jeść, z kim dłużej przebywa, czy chodzi na spacery, lecz od siły woli i autorytetu, jaki zyskuje u niego jeden z członków rodziny. Olbrzymowi trzeba poświęcić dużo czasu. Należy go szkolić, nie jest to pies tylko do towarzystwa. Źle wychowany sprawia trudności właścicielowi, trzymany w kojcu, bez obowiązku wykonywania jakiejś czynności, izolowany, wpada w nerwicę, robi się tchórzliwy, co często doprowadza do agresji. Sierść sznaucera olbrzyma wymaga, na co dzień czesania metalowym grzebieniem, jak również mycia obfitej sierści na pysku. Bez tych zabiegów sierść zbija się w kołtuny i kruszy. Aby utrzymać sierść sznaucera w dobrej kondycji należy poddawać ją okresowo zabiegom trymowania i strzyżenia. Zabiegi te pomagają psu w wymianie okrywy włosowej jak również ułatwiają utrzymanie higieny.

Tekst opracowany na podstawie ksiażki "SZNAUCERY" autorstwa Barbary Szczerbickiej i Ireny Krassowskiej (hod. Nanda Devi)

 

Opis Sznaucera Olbrzyma na podstawie wzorca

WYGLĄD OGÓLNY:
Sznaucer olbrzym jest psem o mocnej budowie, mimo swej wielkości i wagi, zwrotnym. Nie powinien być tak ciężki i masywny jak rottweiler, ale nie tak lekki jak doberman. Nie może być atletą wagi ciężkiej ani wagi lekkiej, lecz tylko atletą. Powinien być szlachetny w wyrazie i ruchu. Nie może być w wyrazie terierowaty - jest to wada. Sylwetka powinna zamykać się w kwadracie, przy czym suki mogą być nieco dłuższe niż psy. Proporcje ciała muszą być doskonale wyważone, mięśnie dobrze rozwinięte. Wady: ciężka lub lekka budowa, wysokonożność lub krótkonożność.

SZCZEGÓŁY:

1. GŁOWA: długa, dość wąska. Długość głowy od czubka nosa do guza potylicznego stanowi połowę długości grzbietu (od kłębu do nasady ogona). Szerokość głowy między uszami równa się około 1/3 tej długości. Głowa zwęża się stopniowo od oczu do wierzchołka nosa. Długość czaszki w stosunku do długości kufy powinna odpowiadać proporcji 2:3. Przełom czołowy, czyli stop, wyraźnie zaznaczony, krótki, widoczny spomiędzy brwi. Czoło płaskie, fałdy skóry na czole są wadą. Linia między uszami - prosta. Grzbiet nosa prosty i równoległy od przedłużenia linii czoła. Mięśnie żwacze dobrze rozwinięte, jednak policzki niezbyt wydatne. Kształt głowy wraz z brodą i wąsami ma być prostokątny. Kufa zakończona w formie ściętego klina. Nozdrza duże, otwarte, czarne. Wargi przylegające i czarne.
Wady: zbyt szeroka czaszka, okrągłe czoło, krótka lub zbyt płytka i wąska kufa, widoczny guz potyliczny, zbyt mała głowa, zbyt wydatne kości, policzkowe.

2. OCZY: jak najciemniejsze. Jasne, bursztynowe oko jest wadą. Osadzenie oczu frontalne, kształt owalny, oczy niezbyt duże. Wadą jest zbyt duży lub okrągły wykrój oka. Dolna powieka powinna być przylegająca, tak aby spojówka była niewidoczna. Obwisła powieka jest poważną wadą ze względu na choroby oczu.

3. UZĘBIENIE: kompletne, to jest składać się z 42 zębów: w szczęce górnej - 6 siekaczy, 2 kły, 8 przedtrzonowców, oraz 4 trzonowce. W szczęce górnej, czyli żuchwie: 6 siekaczy, 2 kły, 8 przedtrzonowców, oraz 6 zębów trzonowych. Zgryz czyli ustawienie szczęki górnej w stosunku do żuchwy, powinien być ścisły nożycowy.
Wadą są wszelkie braki w uzębieniu oraz zgryz inny niż nożycowy (cęgowy, przodozgryz, tyłozgryz) . Jednak nie wszyscy naukowcy zgodni są co do wymogu kompletu uzębienia, a dotyczy to pierwszych przedtrzonowców (Pl) i trzeciego trzonowca żuchwy (M3), oraz wymogu zgryzu nożycowego.

4. OCZY: Jak najciemniejsze dla wszystkich umaszczeń, nieduże, owalne, osadzone frontalnie, dolnej powieka przylegająca do gałki ocznej.

5. USZY: Powinny być wysoko osadzone. Uszy cięte - zwrócone ku przodowi, noszone sztywno, bez załamu. Uszy nie cięte mają kształt litery V, uszy wpół załamane i przylegające zewnętrzną krawędzią do głowy. Bardzo duży, kłapciasty płat uszny jest wadą. Również wadliwe jest niskie osadzenie uszu. Cięcie uszu ma tylu zwolenników co przeciwników. Za cięciem przemawia przede wszystkim nasze przyzwyczajenie do charakterystycznego wyglądu sznaucera. Do niedawna cięcie uszu było obowiązkowe. Cięcie uszu maskuje poza tym ich wady: zbyt duży płat uszny, lub niewłaściwe noszenie.

6. SZYJA: nie powinna być krótka ani gruba. Pożądana jest długa o proporcjonalnej grubości. Grubość szyi powinna być wyraźnie zróżnicowana, to znaczy od strony tułowia większa niż od strony głowy. Nie może robić wrażenia przylepionej do tułowia, lecz jakby wyrastać z niego, równomiernie zwężając się ku głowie. Kark mocny, szlachetnie wysklepiony, podobnie jak u rasowego konia. Wysklepienie karku świadczy o dobrze rozwiniętym, dużym i mocnym ostatnim kręgu szyi, na którym opiera się czaszka. Skóra na spodzie szyi powinna być sucha i przylegająca.
Wadliwa jest krótka, gruba szyja o zwisającym podgardlu, szyja nisko osadzona lub tzw. jelenia.

7. TUŁÓW: o krótkim, mocnym, lekko opadającym grzbiecie. Górna linia powinna być prosta aż do nasady ogona, mocno zaznaczony kłąb. Wadliwy jest grzbiet miękki, karpiowaty lub łękowaty. Klatka piersiowa umiarkowanej szerokości, o owalnym przekroju i płaskich żebrach, głęboka i długa. Głęboką zwykło się określać klatkę piersiową sięgającą do łokcia. Jest to określenie błędne. Klatka piersiowa może sięgać do łokcia, a mimo to nie mieć odpowiedniej głębokości. Zachodzi to przy krótkim ramieniu. Łokieć umieszczony jest wtedy wysoko i klatka piersiowa, mimo iż sięga do łokcia, jest płytka. Odpowiednią miarą głębokości klatki piersiowej jest jej stosunek do wysokości psa w kłębie. Głębokość klatki piersiowej powinna stanowić połowę tej wysokości. Klatka piersiowa długa, charakteryzuje się grubą kością żeber i długim mostkiem. Spotyka się nieraz klatkę piersiową głęboką, ale krótką, co jest wadą. Przedpiersie, które utworzone jest przez wystającą przed staw barkowy rękojeść mostka, powinno być dobrze rozwinięte. Płaskie, słabo rozwinięte przedpiersie jest wadą. Dolna część klatki piersiowej, lekko wznosząca się ku tyłowi, przechodzi w miernie podciągnięty brzuch. Brzuch bardzo podkasany, charci, jak również obwisły - jest wadą. Słabizna, czyli odległość od ostatniego żebra do biodra, powinna być krótka, co decyduje o zwartości psa. Nachylenie kości miednicy do poziomu powinno wynosić około 30 stopni.
Zad ścięty, wynikający z niewłaściwego ustawienia kości miednicy, jest wadą.

8. OGON: powinien być wysoko osadzony i noszony ku górze, lecz nie może nachylać się w kierunku grzbietu.

9. KOŃCZYNY PRZEDNIE: są kończynami podporowymi. W ruchu, w chwili stykania się z ziemią, przyjmują na siebie ciężar ciała. Składają się z: łopatki, ramienia, przedramienia, śródręcza i łapy. Bardzo ważna jest długość łopatki i ramienia, czyli tzw. dźwigni ruchu, oraz ich ukątowanie. Zarówno łopatka jak i ramię powinny być długie. Łopatka powinna być dobrze umięśniona, przylegająca do tułowia, ustawiona w stosunku do poziomu pod kątem 45 stopni. Ramię również dobrze umięśnione, o przylegających łokciach, powinno tworzyć z łopatką kąt 90 stopni. Ukątowanie, zarówno łopatki do poziomu, jak i do ramienia, jest bardzo ważne ze względu na ruch psa. Łopatka, ustawiona pod kątem ostrym, jak i rozwartym, oraz ramię ustawione w stosunku do łopatki pod kątem innym niż prosty - uniemożliwia swobodny wykrok kończyn przednich. ,i w konsekwencji, właściwy, swobodny, płynny ruch. Jest to u olbrzyma, jako rasy użytkowej, szczególnie ważne. Źle ukątowane kończyny przednie są poważną wadą. Przedramię powinno być proste, ustawione prostopadle do poziomu. Kończyny przednie, widziane od frontu, powinny być ustawione równolegle. Wszelkie inne ustawienia są wadą. Łapa okrągłego kształtu, tak zwana kocia, o palcach krótkich, wypukłych, z twardymi, jędrnymi opuszkami i pazurami koloru czarnego. Palce powinny być ściśle zwarte.

10. KOŃCZYNY TYLNE: składają się z uda, podudzia, śródstopia i stopy. Są to kończyny napędowe i również odgrywają bardzo ważną rolę w ruchu psa. Przy ich pomocy ciało psa odbija się od ziemi. Ważna jest długość uda i podudzia, czyli tylnych dźwigni ruchu. Zarówno udo jak i podudzie powinny być długie i dobrze umięśnione. Pięta, a więc i staw skokowy, umieszczona nisko. Dość często spotyka się krótkie podudzie, co jest nie tylko wadą ze względu na ruch, ale źle wpływa na ładne ustawianie się psa. Kąt między kością miednicy i udem powinien wynosić około 100 stopni, między udem i podudziem około 120 stopni. Kąty większe od podanych wielkości powodują spionowanie kończyn tylnych, a w konsekwencji przebudowany zad i wadliwy, szczudłowaty ruch. śródstopie - ustawione pionowo do poziomu. Stopa okrągłego kształtu, kocia, o palcach krótkich wypukłych, z twardymi, jędrnymi opuszkami i pazurami ,koloru czarnego. Palce ściśle zwarte. Kończyny tylne, widziane od tyłu, powinny być ustawione równolegle. Wszystkie inne ustawienia są wadliwe.

11. Samce powinny mieć dwa jądra wyraźnie opuszczone do moszny. Brak jądra lub wnętrostwo są wadami dyskwalifikującymi.

12. Sierść sznaucera składa się z dwóch rodzajów włosa: miękkiego podszerstka i twardego włosa okrywowego. Włos okrywowy powinien być bardzo twardy i gęsty. Nie może być kręcony ani nastroszony. Przy dotyku powinien lekko odstawać, jakby sprężynował. Twardy włos powinien być na całym ciele. Na kufie tworzy on typową twardą brodę, a nad oczami krzaczaste brwi. Twarda sierść, z której sznaucer łatwo strząsa brud i wilgoć, chroni go skutecznie przed deszczem, mrozem i upałem, co ułatwia przystosowanie do różnorodnych środowisk. Włos ten nie wymaga dużej pracy na co dzień i nie trzeba go upiększać. Twardość okrywy włosowej zależy nie tylko od założeń dziedzicznych psa, ale również od pielęgnacji szaty. Strzyżenie powoduje odrastanie włosów cieńszych, falistych. Trymowanie przyczynia się do odrastania włosów mocniejszych, grubszych, bardziej twardych.

13. Umaszczenie sznaucera olbrzyma może być czarne oraz "pieprz i sól". Przy umaszczeniu czarnym mogą u sznaucerów w młodym wieku występować pojedyncze białe włoski, które po pewnym czasie znikają. Nie jest to jednak pożądane. Biały włos w dużej ilości jest wadą. Wszelkie białe łaty i plamy są niedozwolone, z tym, że u szczeniąt parotygodniowych mogą zdarzyć się niewielkie białe plamki na piersi, które po roku powinny zniknąć. U olbrzymów w przeważającej liczbie występuje umaszczenie czarne, zaś "pieprz i sól" jest rzadsze. Natomiast u sznaucerów średnich sytuacja jest odwrotna.

14. Wysokość : zarówno u psów jak i suk, powinna oscylować w granicach 60-70 cm, przy czym u suk pożądana jest wysokość bliżej dolnej granicy, u psów-bliżej górnej. Niewielkie przekroczenie górnej granicy wzrostu może być tolerowane przy zachowaniu właściwych proporcji ciała całego psa.

15. RUCH: jest najważniejszym kryterium oceny olbrzyma. Powinien on poruszać się swobodnie i płynnie. Właściwy ruch związany jest ściśle z prawidłową budową anatomiczną psa, dlatego właśnie w ruchu ujawniają się wszelkie wady budowy. Właściwymi rodzajami ruchu sznaucera są: krok, trucht i przy bardzo szybkim biegu - galop. Poruszanie się krokiem i truchtem polega na tym, że stawiane są na przemian kończyna prawa przednia i lewa tylna, lewa przednia i prawa tylna itd. Krok jest ruchem wolnym, trucht - szybszym. W galopie, również kończyny stawiane, naprzemiennie, lecz w pewnych momentach całe ciało psa zawieszone jest w powietrzu. Wadliwym rodzajem ruchu ruchu sznaucera jest inochód. Polega on na tym, że pies wysuwa na przemian do przodu kończynę lewą przednią i lewą tylną, następnie prawą przednią i prawą tylną itd. Zdarza się, że sznaucer chwilowo porusza się inochodem, ale jeżeli przy zmianie tempa ruchu nie przestaje poruszać się w ten sposób - jest to wadą.

Wzorzec opracowany przez autorki książki "SZNAUCERY"-B.Szczerbicka, I.Krassowska

 

Klub Sznaucera w Polsce: